Rozdział czterdziesty

Piosenki do rozdziału:

Til The Sun Burns Out - Sebell

Next To You - Justin Bieber ft. Chris Brown

Change You - Justin Bieber

____________________________

Brooke's POV:

Nasza pozycja zmieniła się, głowa Justin'a leżała teraz na mojej klatce piersiowej.

Praktycznie cały ciężar jego ciała spoczywał na mnie, jednak naprawdę mnie to nie obchodziło.

Jeszcze kilka łez wypłynęło z jego oczu, ale on zdusił szloch. Pociągał nosem raz na jakiś

czas, chowając twarz głębiej w moją pierś. Ramiona Justin'a wciąż zaplątane były wokół mojego brzucha, a jego tyłek przeniósł się na górę moich ud - więc praktycznie na mnie siedział.

- Justin - stęknęłam. - No dalej, zejdź, jesteś ciężki, jak diabli.

-Nie - jęknął, zwiększając uścisk wokół mnie. - Tylko dlatego, że moje mięśnie są ciężkie, nie znaczy, że zasługuję na karę.

Westchnęłam, lekko się uśmiechając. Moja ręka spoczywała w jego włosach, delikatnie drapiąc paznokciami jego głowę. Wydał z siebie jęk zadowolenia, a uśmiech zastąpił łzy. Wtulił głowę po raz kolejny, a jego pierś zadudniła kolejnym jękiem.

- Nie masz żadnych mięśni - dokuczałam mu.

Zachichotał, udając fałszywe dąsy.

- Mam - przekonywał.

Chwycił moją dłoń i umieścił ją pod koszulką, pozwalając by moje palce biegły wzdłuż jego mięśni.

Pokręciłam głową, pozostawiając moją zimną dłoń na jego ciepłym brzuchu.

- Mam ośmiopak.

Złapał znów moją dłoń i poprowadził ją to swoich ramion, wyginając je.

- Sprawdź te karabiny - poruszał złośliwie brwiami.

- Poprawię się - powiedziałam sarkastycznie, zawieszając rękę na jego teraz pokrywającym się koszulką torsie.

Telefon Justina zawibrował w jego kieszeni, czym mnie lekko przestraszył.

- Możesz mi go podać kotku? - zapytał słodko.

Kiwnęłam głową, wyciągając go z kieszeni jego spodni. Łaskawie zabrał go z mojej ręki, przesuwając palcem po zielonym przycisku.

- Halo? - powiedział do głośnika.

- Hej Justin, tu Tyler! - mogłam słabo usłyszeć głos chłopaka, którego spotkałam jakiś czas temu, przez głośnik.

- Jesteś w Nowym Jorku? - zapytał Justin.

- Tak, właśnie tutaj. Przepraszam za spóźnioną odpowiedź, dałem się wciągnąć w sprawy na Florydzie z białymi luzerami, którzy nazywają siebie gangiem - Tyler zaszydził do telefonu.

- Zadzwonię do gangu i umówimy się na spotkanie, dzisiaj ci pasuje? - Justin spytał, ale mogłam powiedzieć, że nie miał zamiaru usłyszeć "nie" w odpowiedzi.

- Oczywiście, ten sam budynek?

- Ten sam stary, ten sam stary.

Tyler zaśmiał się.

- Dobra, do zobaczenia.

- Pa - odpowiedział Justin, odkładając słuchawkę.

Kat zwróciła uwagę na nas oboje, jej doskonale wyskubane brwi utworzyły grymas.

- Spotkanie? – rozważyła. - Mam przyjść?

- Nie wiem. - Justin przebiegł ręką po twarzy. - Nie chcę zostawiać cię tu samej, a jednocześnie nie chcę przechodzić przez to wszystko, wyjaśniając gangu o tobie.

- Tak naprawdę nie chcę, by twój gang mnie poznał, Pattie też....- Kat zamarła, dając do zrozumienia, że nie chce iść.

- Justin lekko skinął głową z ulgą, wstając z moich kolan.

- Idę się przygotować - Pomaszerował po schodach, kierując się do naszej sypialni.

- Więc, nie mógł wytrzymać ignorowania cię, eh? - Kat uśmiechnęła się do mnie.

Zmarszczyłam brwi w zmieszaniu, o co jej chodzi?

- Co?

- Cóż, myślę, że teraz mogę zapoznać cię z naszym małym sekretem. - Kat wstała z krzesła i opadła na kanapę obok mnie.

- Powiedziałam Justinowi, żeby cię dzisiaj ignorował.

- Co? Dlaczego? - Skrzywiłam się z niedowierzaniem.

- Ponieważ, oboje chcieliśmy wiedzieć, czy go kochasz. Zauważyłam, jak zdenerwowana byłaś wczoraj, gdy nie zwracał na ciebie uwagi, a to był tylko mały eksperyment. - Ręka Kat spoczęła na moim ramieniu. - Nigdy nie chciałam cię skrzywdzić i przykro mi, jeśli to zrobiłam.

- Nie, nie skrzywdziłaś. - Machnęłam na nią. - Więc twój plan się powiódł?

- Tak, masz Justin'a owiniętego wokół małego palca, Brooke - mrugnęła do mnie i zachichotała, przygryzając wargę.

Zrobiło mi się ciepło na sercu na wiadomość, że Justin nie był w stanie przejść testu Kat.

- Więc, wszystko między wami dobrze?

- Tak, wszystko między nami dobrze - potwierdziłam z uśmiechem.

Dziewczyna pochyliła się i zgarnęła mnie do mocnego uścisku. Kat i ja przez następne dziesięć minut obgadywałyśmy telewizyjne plotke i innym babskie rzeczy takie, jak chłopcy.

- Więc, jak ma na imię twój chłopak? - Poruszyłam brwiami.

Kat zaśmiała się, a rumieniec pojawił się na jej policzkach.

- Caleb - zaczerwieniła się jeszcze bardziej, gdy wypowiadała jego imię.

Zagruchałam żartobliwie, wachlując ją.

Odgłos stóp zabrzmiał znów na drewnianych schodach, odwróciłyśmy głowy, by zobaczyć Justina świeżo umytego i zmienionego, schodzącego w dół po schodach. Posłał mi szeroki uśmiech, który odwzajemniłam. Gdy podszedł do nas, wystawił do minie rękę, którą wzięłam i dźwignął mnie z kanapy. Zarzucił rękę na moim ramieniu, całując w czoło.

- Będziemy o - spojrzał na swój srebrny Rolex - siódmej najpóźniej.

Wsunęłam moje buty, a Justin założył swoje białe Supr'y. Złapał znów moją rękę, prowadząc mnie do garażu. Posłał mi olśniewający uśmiech, gdy otwierał dla mnie drzwi od strony pasażera. Przebiegł z drugiej strony, siadając na fotelu kierowcy i zapinając zarówno

mój jak i swój pas. Jazda była krótka, ponieważ kierowaliśmy się tylko do zwykłego budynku w środku miasta. Justin zdawał się znać teren jak własną kieszeń, używając nowego skrótu za każdym razem gdy tu byliśmy.

Wjechaliśmy na wolne miejsce na parkingu, a on wyskoczył z samochodu. Gdy już mieliśmy wejść przez szklane podwójne drzwi Justin zatrzymał się i jęknął.

- Co robisz? - zaśmiałam się, ciągnąc go za rękę.

- Naprawdę nie chcę widzieć tej suki, która ma kolor włosów, jak pieprzony szatan.

Justin utrzymywał poważną, zirytowaną twarz, ale skończyło się to napadami śmiechu.

- To- to jest tak - Nie mogłam nawet wypowiedzieć zdania, moja twarz piekła z gorąca od chichotu, w którym brałam udział.

Justin uśmiechnął się do mnie, biorąc moją dłoń i wchodząc do środka.

- Oh Justin! - obrzydliwie słodki głos Virginii zabrzmiał, raniąc moje uszy.

- Nie mów do mnie, Virginia. - Justin splunął. - Nawet nie myśl o rozmowie z Brooke. Jesteś irytującą suką, jestem chory na myśl o tobie.

- Cholera, ktoś tu powinien się uspokoić  – Virginia zadrwiła, po czym wąski uśmiech pojawił się na jej twarzy. -  I mogę ci w tym pomóc.

- Twoja cipka jest za bardzo używana – odpowiedział jej Justin, wywracając oczami. Virginia wzięła głęboki oddech, a jej policzki pokryte podkładem, przybrały kolor różu.

- Jak śmiesz! – pisnęła, odbiegając w swoich blado różowych szpilkach do pokoju pracowników.

Chłopak uśmiechnął się dumny z siebie i odwrócił się w moją stronę.

- Twój chłopak jest zajebisty. Mam rację czy mam rację? – poruszył swoimi brwiami.

Wywróciłam zabawnie oczami.

- Tak, tak jest świetny. – Machnęłam ręką.

- Awww - zostawił na moim policzku niechlujny całus. Zaśmiałam się, wycierając policzek z śliny, którą na nim zostawił, po czym wytarłam to w jego rękaw. Weszliśmy do windy, naciskając przycisk z numerem  10 i czekaliśmy, aż dotrzemy na wybrane piętro. Po chwili w windzie rozbrzmiał krótki dźwięk i wyszliśmy z niej.

- Zasady się nie zmieniły. Nie rozmawiaj z nikim oprócz Jessici i Davea  – powiedział Justin, gdy staliśmy przy drzwiach do pokoju, w którym miało odbyć się spotkanie.

- A co z Danielem? – zapytałam, marszcząc brwi. Daniel był mi najbliższy z nich wszystkich, z Davem mało rozmawiam.

- Nie. – potrząsnął głową.

- Co? Dlaczego?

- Bo…bo nie. Okej? Nie chce o tym gadać. – Jego dłoń mocniej chwyciła moją i przyciągnęła bliżej.  Zarzuciłam ramiona wokół jego szyi, próbując go uspokoić. Wydawał się być smutny, a nie chciałam by dziś wariował.

- Okej – wyksztusiłam. Justin wypuścił powietrze z ulgą i otworzył drzwi.

- Justin! – krzyknął Tyler. Podszedł do nas i klepnął Justina w ramię. Uścisnęli sobie dłonie, zarazem przytulając się i zostawiając mnie obok, przez co zaczęłam się czuć niezręcznie. – Brooke – Tyler zauważył mnie, po czym wysłał w moją stronę ciepły uśmiech, który odwzajemniłam. Rozejrzałam się, szukając Jessici.

W końcu dostrzegłam jej długie, ciemne włosy, stała obok Blake'a. Podeszłam do nich szybko i przytuliłam ją od tyłu. Pisnęła i odwróciła się w moich ramionach.

- Brooke! – krzyknęła i przytuliła mnie. – Nie widziałam cię całe wieki. Jak się masz?

- Świetnie! – zaśmiałam się. – A ty?

- Bardzo bardzo dobrze -  zachichotała, patrząc kątem oka na Blake’a. Uśmiechnął się do niej i cmoknął ją w czoło. Zrobiłam wielkie oczy.

- Oh…? – mruknęłam.

- Brooke, chciałbym znów przeprosić. To co zrobiłem tamtej nocy było bardzo nieodpowiednie. Wiem, że raczej o tym nigdy nie zapomnisz, ale mam nadzieję, że chociaż mi wybaczysz – powiedział Blake, na co mój mózg zalał się wspomnieniami z nocy w barze. To co mi zrobił było bardzo… traumatyczne.

- Dziękuję za przeprosiny. – Nie ufałam mu. Mógł udawać, że przeprasza, ale nie miałam zamiaru nic powiedzieć. Nie chce zaczynać kłótni, zwłaszcza, że Justina nie ma obok, by mnie ochronić.

- Nie ma sprawy. – uśmiechnął się. Odszedł z Jessicą, by usiąść przy stole i zostawiając mnie samą, bym znów mogła poczuć się niezręcznie. Zauważyłam brązowe włosy i piwne oczy Daniela. Dużo mnie kosztowało, by nie podejść do niego, chciałam słuchać reguł Justina.

Mój wzrok zatrzymał się tym razem na blond włosach Dave’a i postanowiłam z nim porozmawiać.

- Uh, hej Dave – powiedziałam na co się obrócił i wygiął usta w szerokim uśmiechu.

- Hej! Brooke, prawda? – przytaknęłam. – Trochę minęło, odkąd się widzieliśmy.

- Tak – zaśmiałam się nerwowo. - Przepraszam, po prostu jesteś jedną z nielicznych osób z którymi Justin pozwala mi rozmawiać.

- Co? – wyrzucił z siebie Dave, śmiejąc się. – To szalone! – zarzucił ramię na moje barki i rozpoczął wędrówkę po pokoju. – Przedstawię cię tym miłym – mrugnął do mnie. Poprowadził nas do grupy składającej się z dwóch facetów i dziewczyny.
- Siema ludzie – zawołał Dave, machając do nich. Wszyscy oddali gest, a ich oczy skupiły się na mnie.
- Hej to nie ty jesteś tą porwaną przez Biebera? – zapytała dziewczyna i pociągnęła łyk wody z butelki. Przytaknęłam. – Mmmm jesteś ładna, już widzę, dlaczego wpadł po uszy.
- Dziękuję – odparłam nieśmiało – Ty też jesteś naprawdę ładna.
- I na dodatek jesteś słodka? – zachichotała. – Czy ty w ogóle jesteś prawdziwa?
- Dobra, dobra. Powoli – odezwał się chłopak o kruczoczarnych włosach, poklepując dziewczynę po ramieniu.
- Więc Brooke to jest Ella, Michael z czarnymi włosami, a Peter z tym dziwnym rdzawym kolorem włosów – Dave przedstawił wszystkich.
-Hej! On nie jest dziwny tylko wyjątkowy – zmarszczył brwi Peter i przejechał ręką po włosach. Ella zaśmiała się i trzepnęła go w ramię.
- Wyjątkowy? Bardziej, jak w chuj brzydki – wykrztusiła.
- Są naprawdę spoko. Wydaje mi się, że jedynym powodem, dla którego Justin ci ich nie przedstawił jest taki, że trzymają się bardziej w tyle. Po prostu nie wpadają w kłopoty, cóż, tylko Ella czasami – puścił oczko brunetce.
- Raz odpaliła petardę i podpaliła przez to dwa domy – zaśmiał się Michael i dźgnął dziewczynę w bok. Ella zachichotała na wspomnienie, ukrywając ze wstydu twarz.
- Brooke! – usłyszałam zaniepokojony głos Justina. Odwróciłam się, łącząc nasze spojrzenia. - Cholera! Tutaj jesteś! Szukałem cię wszędzie! – zawołał, tuląc mnie do swojej klatki.
- Byłam z Davem – powiedziałam. Justin zbarczył brwi i przeniósł wzrok na Dave’a, który uśmiechnął się i pomachał.
- Oh – zrelaksował się odrobinę, jednak kiedy dostrzegł Ellę, Petera i Michaela ponownie się spiął.
- Wydawało mi się, że mówiłem, że masz rozmawiać tylko z Davem i Jessicą – wyszeptał ostro do mojego ucha.
- Dave mnie im przedstawił – odparłam cicho. To nie tak, że stanowili jakiekolwiek zagrożenie dla mnie. Justin westchnął i przyciągnął moje ciało bliżej swojego.
- Ella – przypomniał sobie, w odpowiedzi dostając uniesione brwi dziewczyny. Przywitał się jeszcze z Michaelem i Peterem, po czym zaczęliśmy oddalać się od reszty.
- Czy mówili ci cokolwiek? – zapytał z zaniepokojeniem wymalowanym na twarzy.
- Nie – skrzyżowałam ramiona na klatce piersiowej. – A powinni?
- Nie – Justin potrząsnął głową. Dotarliśmy do szczytu stołu; Justin wsadził do ust dwa palce i głośno zagwizdał.
- Zbierzcie się tutaj! Usiądźcie! – udało mu się przekrzyczeć panujący harmider, jego głos był zachrypnięty. Wszyscy członkowie zajęli miejsca razem ze swoimi wybrankami na krzesłach obok. Usiadłam obok Justina, a on przesunął moje krzesło bliżej siebie.
- Okej, jak większość z was wie Brandon nie wróci do nas przez jakiś czas. Najwyraźniej nie uważał na zajęciach ze zdrowia, co zaprocentowało mu teraz dziewczyną w ciąży – Justin zaśmiał się z własnego żartu. – Dlatego chcę wam przedstawić zastępcę.
Wielu członków gangu wyprostowało się na krzesłach; prawdopodobnie liczą, że to ich Justin ogłosi jako zastępstwo. Jednak kiedy Tyler wstał ze swojego miejsca za Justinem ich ramiona opadły.
- To jest Tyler, niektórzy starsi członkowie gangu mogą pamiętać go jako Reckless (reckless = brawurowy przyp.tłum.) – przedstawił Justin. Masa okrzyków powitania Tylera rozbrzmiała przy stole.
- Cześć wszystkim! Jestem naprawdę szczęśliwy, móc ponownie współpracować z West Side – uśmiechnął się, wstając z krzesła.
- Więc od teraz jeśli macie jakiś problem z East lub jakąkolwiek inną grupą przychodzicie z tym do Tylera; jeśli mnie nie będzie w pobliżu – obwieścił Justin. – A jeśli chodzi o handel narkotykami – dzwonek telefonu wydobywający się z jego kieszeni przerwał Justinowi w połowie zdania. Zawarczał z poirytowania i wyjął urządzenie z kieszeni.
- Halo? – westchnął do słuchawki. Przez chwilę był cicho, po czym odsunął komórkę od ucha. – To Kiera, wyjdź na korytarz z nią porozmawiać. Wróć jak tylko skończysz – wyszeptał. Przytaknęłam entuzjastycznie, chcąc szybko porozmawiać z Kierą. Nie miałyśmy kontaktu od dłuższego czasu i byłam podekscytowana tą możliwością. Justin podał mi telefon i szybko wymknęłam się na zewnątrz.
- Halo? – zapytałam.
- Brooke! - zapiszczała . Na dźwięk jej głosu na mojej twarzy automatycznie zagościł uśmiech.
- Jak się masz? – zagruchałam, sprawiając, że Kiera zaczęła się śmiać.
- Świetnie, Shaun zaczął dawać mi trochę więcej wolności. Wczoraj pozwolił mi przejść się po okolicy samej – powiedziała. Moje oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, nie sądzę, żeby Justin kiedykolwiek mi na to pozwolił.
- Wow… to… zaskakujące – stwierdziłam szczerze. – Co również mnie dziwi to to, że nie uciekłaś.
- Cóż zaaplikował mi urządzenie do namierzania, więc raczej nie dotarłabym daleko – zachichotała. Jestem zdziwiona, że jest taka spokojna w tej kwestii, bo kiedy Justin założył mi to urządzenie byłam przerażona.
- Oh – wymamrotałam. Przez chwilę siedziałyśmy w ciszy, wsłuchując się we własne oddechy.
- Więc – Kiera przerwała milczenie. – Co u Justina?
Uśmiechnęłam się. W końcu z ulgą odetchnęłam po wcześniejszej sytuacji i temacie rozmowy.
- Właściwie bardzo dobrze.
- Naprawdę? – Kiera zamruczała.
- Tak, mieliśmy małą kłótnię, ale w taki sposób rozwiązujemy problemy – zacisnęłam palce na głośniku. – Wydaje mi się, że powoli się uspokaja.
- Wiesz, Shaun zaczął chodzić na zajęcia z panowania nad gniewem, może Justin też powinien – zasugerowała. Shaun chodził na zajęcia z panowania nad gniewem?
- Ta, wspomnę mu o tym. – Nie mam pojęcia jak zareagowałby na coś takiego, jednak mam pozytywne nastawienie co do całej sprawy.
- Muszę już lecieć. Upewnij się, że Justin zabierze cię do mnie niebawem! – zawołała Kiera, wywołując u mnie śmiech i obietnicę spotkania. Pożegnałyśmy się i rozłączyłam, zostając na dywanie. Miałam nadzieję, że Justin weźmie pod uwagę te zajęcia, może wtedy jego cierpliwość się poprawi. Nienawidzę, kiedy wdaje się w bójki. To mnie cholernie przeraża. W końcu podniosłam się z podłogi i powoli otwarłam drzwi. Wszystkie głowy skierowały się w moją stronę, łącznie z Justinem. Uśmiechnął się i wskazał mi moje poprzednie miejsce na skórzanym fotelu; położyłam jego telefon na stół.
- Frank, czy Spencer podwoił swoje normalne zamówienia? - Justin zapytał mężczyznę siedzącego przy skraju stołu.
- Tak, jest naprawdę wartościowym klientem - odparł Frank, odgarniając swoje nieokiełznane blond włosy z czoła.
- Dobra, świetnie – usatysfakcjonowany Justin przytaknął. – Koniec spotkania!
Justin poszedł porozmawiać z kilkoma facetami, więc postanowiłam poszukać Dave’a. W końcu dostrzegłam go z Ellą, Peterem i Michaelem, co wywołało mój uśmiech. Naprawdę byłam szczęśliwa, że mogę poznać nowe osoby, szczególnie tak miłe jak oni.
- Brooke! – zawołała Ella i posłała mi szeroki uśmiech. Odwzajemniłam go i podeszłam bliżej nich. Niespodziewanie Dave pociągnął mnie za ramię i teraz staliśmy w kącie sami.
- Co? – zaśmiałam się, próbując wydostać się z jego uścisku.
- Rządam szczegółów dotyczących Justina. Wydaje się być bardziej zrelaksowany i wyluzowany – Dave poruszył wymownie brwiami i puścił do mnie oczko. Oblałam się rumieńcem.
- Oh… um… co chcesz wiedzieć?
- Jesteście zakoooochani? – przeciągnął „o”, a mój rumieniec tylko się pogłębił.
- On mnie kocha… - zaczęłam.
- I? – Dave machnął ręką, sygnalizując, że mam kontynuować.
- I ja kocham jego – wymamrotałam.
- Co? Co to było? Przepraszam, nie dosłyszałem – dogryzał mi Dave i żartobliwie ułożył dłoń wokół swojego ucha.
- Kocham Justina – powtórzyłam nieco głośniej. Dave wyglądał na usatysfakcjonowanego, zwycięski uśmiech zagościł na jego ustach.
- Co? – zszokowany głos dotarł zza naszych pleców i w tym momencie moje serce stanęło.
_____________________________
Tłumaczenie: mix
Jak podoba Wam się szokująca końcówka? :D
Komentujcie, proszę!
Następny rozdział we wtorek.
Do zobaczenia! (: