Rozdział 28 - Coming Home Early

Piosenkami tego rozdziału są:

Breakeven -The Script

One Love -Justin Bieber

_________________________

Justin's POV:

- Jaka to przyjemność widzieć ciebie tutaj, Justin! - ktoś z długimi paznokciami dotknął mnie w ramię. Powoli się odwróciłem i popatrzyłem na tę osobę.

- Musisz żartować - mruknąłem. Co ona tutaj robi?

- Wydawało mi się, że będziesz bardziej zadowolony, kiedy mnie zobaczysz – zaśmiała się Virginia. Zacisnąłem zęby, a ona zarzuciła pasemko czerwonych włosów za ramię.

Brooke powoli się odwróciła, kiedy zobaczyła Virginię, natychmiast zbladła.

- Dlaczego miałbym się cieszyć, że widzę ciebie - warknąłem. Virginia pokręciła głową, a uśmiech ciągle znajdował się na jej policzkach.

- Tęsknisz za mną, Bieber. Wiem, że ta księżniczka nie da ci takiej satysfakcji z seksu, co ja - mruknęła. Położyła rękę na moim ramieniu, a jej paznokcie drapały moją skórę. Zrzuciłem jej rękę z mojego ramienia i szybko przyciągnąłem do siebie Brooke.

- Przynajmniej nie jest taką plastikową suką, jak ty - warknąłem. Popatrzyłem na Brooke, której twarz nie wyrażała żadnych emocji.

- Nie udawaj, skarbie - mruknęła. Brooke w końcu zareagowała i stanęła przed mną.

- Słuchaj, nie wiem, kim jesteś i co myślisz o tobie i o Justinie, ale powiedział mi, że byłaś nieważną dziewczyną na jedną noc, więc proponuje ci odejść, a my powrócimy do naszych wakacji – powiedziała Brooke. Jej głos był spokojny, ale zimny jak lód i poważny. Moje usta wykrzywiły się w uśmiechu. Spojrzałem na Virginię. Stała z otwartą buzią, ale później mruknęła i powróciła do swojej starej pozy.

- Nie jestem tutaj dla zabawy, Brooke - warknęła. Moja ręka złożyła się w pięść. Nie podobało mi się, to w jaki sposób mówiła do Brooke. - Justin musi wracać do Nowego Jorku.

- Co?

- Brandon mnie wysłał, bo tam mają jakiś kryzys i najlepiej by było, gdybyś wrócił do domu - powiedziała.

- A dlaczego wysłał ciebie? - mruknąłem. Uśmiechnęła się do mnie i zmrużyła oczy.

- Zaproponowałam.

Usłyszałem zduszony głos Brooke 

- Oczywiście, że to zrobiłaś.

- Do zobaczenia później w hotelu. Nasz lot jest zarezerwowany na jutro - skuliłem się, kiedy usłyszałem nasz lot. Po tym odeszła, a jej czarne obcasy stukały po chodniku.

Brooke i ja staliśmy w miejscu, więc odwróciłem się do niej.

- Przepraszam, skarbie...

- Nie przepraszaj. Rozumiem. Jestem tylko rozczarowana - mruknęła. Wypuściłem powietrze i przytuliłem się do niej. Położyłem rękę na jej głowie i jeździłem nią po jej włosach. Pocałowałem ją w czubek głowy i wdychałem jej zapach.

- Przykro mi. Ja też nie chcę wracać, - pokiwała głową - ale przynajmniej mieliśmy dzisiejszy dzień.

Podniosła swoją głowę i pokiwała nią. Kolejka znowu zaczęła się ruszać. Po dziesięciu minutach byliśmy już z przodu.

Brooke i ja weszliśmy do jednego wagonika. Złapałem ją za rękę, a drugą owinąłem wokoło jej talii. Jej podekscytowane oczy spotkały się z moimi. Przygryzła wargę.

Kolejka ruszyła się. Zamknąłem oczy i odwróciłem się w stronę Brooke.

_______________________________________

- To było super! – piszczała, natomiast ja czułem się, jakbym miał zaraz wymiotować. Nie wiedziałem, że na Tower of Terror się spada. Czułem się, jakbym miał mój żołądek w stopach.

- Wszystko dobrze? - zaśmiała się. Głaskała moje plecy jej zimnymi rękami. Dzięki jej dotykowi moja skóra mrowiła się.

- Tak, nie jestem po prostu fanem spadających wind - mruknąłem. Zdziwiona wciągnęła powietrze, a ja popatrzyłem na nią śmiesznie.

- Więc jeżeli ich nie lubisz to dlaczego poszliśmy? O Boże, czuję się z tym źle! - powiedziała. Pokręciłem głową, dlaczego ona musiała się tak martwić? Nie zasługiwałem na to, a ona to robiła.

- Oh, zamknij się - zaśmiałem się. - Przecież to było pewne, że z tobą pójdę.

Pokiwała głową i uśmiechnęła się.

- Po prostu źle się z tym czuje.

Złapałem jej nadgarstki i przycisnąłem ją do najbliższej ściany. Przekręciłem moją twarz tak, aby moje usta były przy jej uchu.

- Nie czuj się z tym źle. Możesz przeprosić mnie w hotelu - szepnąłem. Jej oddech przyśpieszył. Uśmiechnąłem się i pocałowałem ją w szyje,

- Prz-przestań - powiedziała. Pocałowałem ją w usta, po czym odsunąłem się.

- Kocham jak prosisz, kotku - mruknąłem. Zmarszczyła nos, a ja zacząłem się z niej śmiać.

- Chodź, gdzie jeszcze mamy pójść? - zapytałem. Złapałem ją za rękę i zaczęliśmy iść w nieznanym mi kierunku.

-Aerosmith, Rock n Roller Coaster - uśmiechnęła się i wskazała na wielki budynek z gitarą. Pokiwałem głową i ruszyliśmy w tamtym kierunku.

- Ten powinien być bardzo szybki - powiedziała Brooke. Jej oczy zaświeciły się. Wiedziałem, że się cieszy. Wiedziałem, że nie chce wracać. Ja w sumie również nie chcę wracać.

Nie miałem żadnego pomysłu, dlaczego Brandon miałby sprowadzić tutaj Virginię. Musiało być to coś bardzo ważnego, bo w innym przypadku wyrwałbym mu głowę.

- Ta kolejka jest taka długa - mruknąłem. Brooke popatrzyła na mnie i pokręciła głową. Uśmiechnęła się.

- Już prawie jesteśmy.

- Tak, za prawdopodobnie pół godziny - położyłem głowę na jej ramieniu. Zaśmiała się i zaczęła dotykać moje włosy.

- Musisz się nauczyć takiej rzeczy, jak cierpliwość - mruknąłem znowu i schowałem twarz w jej szyi. Zadziwiająco okręciła swoją rękę dookoła moich pleców i masowała je. Jej dotyk uspokajał mnie. Nie wiedziałem nawet, że coraz bardziej na nią napieram.

- Wydawało mi się, że powinno być na odwrót - zaśmiała się. Zaśmiałem się z nią i owinąłem moje ręce wokół niej.

-Patrz! Prawie jesteśmy! – wskazałem.

-Widzisz, minęło tylko jakieś 20 minut - zaśmiała się.

Mężczyzna, który obsługiwał tę kolejkę, pokierował nas w stronę jednego pojazdu. Szybko wszedłem, a Brooke za mną. Przyciągnąłem ją do siebie, a pojazd zaczął się ruszać.

- Uśmiechnij się do kamery, skarbie - powiedziałem jej, wskazując na małą kamerkę w kącie.

- Skąd wiedziałeś, że tam jest? – spytała.

- Byłem w wielu pokojach z ukrytymi kamerkami. Wiem, jak je znaleźć - pojazd ruszył, a Brooke zaczęła krzyczeć z radości.

- Zaraz zwymiotuje - powiedziałem, zginając się. Brooke zaczęła masować mi plecy i próbowała się nie śmiać.

- No przestań, to nie było aż takie złe – powiedziała.

- Pięć razy 360 stopni i jechaliśmy z szybkością światła - mruknąłem i pochyliłem się nad najbliższym śmietnikiem.

- Roller coastery nie są dla ciebie - zaśmiała się. Chciałem powiedzieć nie, ale ona wiedziałaby, że to kłamstwo. Nie chciałem, żeby nie poszła na jakąś atrakcję z mojego powodu.

- Dalej pójdę z tobą - zaproponowałem. Uśmiechnięta pokręciła głową.

- Były tylko dwie kolejki na które chciałam pójść i były na mojej liście. Wiedziałbyś, gdybyś jej nie podarł - schowałem moje usta w buzi i uśmiechnąłem się lekko.

-Ups? - przyciągnąłem ją do siebie. - Chodźmy coś zjeść.

Pokiwała głową i zaczęliśmy iść w odpowiednim kierunku.

- To miejsce wydaje się dobre - wskazałem na miejsce obok okropnej wieży śmierci. Zgodziła się, więc podeszliśmy tam.

- Dzień dobry, stolik dla dwóch? - zapytała nas niska kelnerka. Pokiwałem głową, więc zaprowadziła nas do boksu, po czym dała nam menu i odeszła. Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy, po czym Brooke zaczęła mówić.

-Wiesz, dlaczego Brandon chce, żebyśmy wrócili? - zapytała. Ciągle patrzyła na menu przed nami.

- Nie mam pojęcia. I dlaczego wezwał Virginię, żeby po nas przyszła jest poza moją wiedzą – odpowiedziałem.

- To musi być coś ważnego - mruknęła Brooke. Mam nadzieję, że to coś ważnego, bo wracam wcześniej z moich pieprzonych wakacji.

- Zakładam się o miliona, że to nic ważnego i ta suka chciała po prostu zniszczyć nam wakacje - powiedziałem. Brooke popatrzyła na mnie znam menu.

- Pomimo tego, że wydaje się być problemową osobą - zaczęła mówić, a ja zaśmiałem się z powodu doboru słów - nie wydaje mi się, żeby przeleciała tyle na nic.

Wypuściłem powietrze. Brooke prawdopodobnie miała racje, ale i tak wyciągnąłem mój telefon z kieszeni.

- Do kogo dzwonisz? – spytała.

- Brandon.

Po trzecim sygnale Brandon odebrał.

- Halo? 

- Brandon? – spytałem.

Usłyszałam parę zduszonych dźwięków, a następnie odpowiedział.

-Hej, Justin.

- Co się dzieje i dlaczego Virginia tutaj przyjechała?

- Wracasz do domu? - spytał mnie, ignorując moje pytanie.

- Tak, dzięki tobie! Brandon, co się dzieje? - podniosłem mój głos. - I dlaczego wysłałeś tutaj Virginię?

- Zaproponowała – odpowiedział.

- Brandon, powiedz mi, co się dzieje – mruknąłem.

- W-wydaje mi się, że będę musiał przerwać na trochę moją działalność w gangu - powiedział cicho.

- Dlaczego?

Nastąpiła długa cisza. Na początku wydawało mi się, że przerwał rozmowę, ale usłyszałam znowu jego głos.

- Jamie, uhm. Jamie jest w ciąży.

Brooke wstrzymała powietrze. Zmarszczyłem brwi.

- Co?

- Wzięła wczoraj test, no i wyszło, że jest w ciąży - jego głos łamał się. Brzmiało to, jakby miał zacząć płakać.

- O mój Boże - szepnęła Brooke

- Brandon, nie możesz opuścić gangu! Jesteś liderem!

- Dlatego właśnie musisz wrócić do domu. Chcę zrobić zebranie, żeby wybrać mojego zastępcę.

Położyłem głowę na stole. To było okropne.

- Przepraszam, Justin. Nie wiedziałem, że tak się stanie.

- Oczywiście, że nie wiedziałeś - zdenerwowany rozłączyłem się. Brooke złapała moją rękę. Zaczęła robić kółka na mojej dłoni.

- Masz wiele osób w swoim gangu. Ktoś zastąpi Brandona - powiedziała. Zamknąłem oczy i pokiwałem głową. Zacząłem myśleć, kto może pójść na jego zastępstwo i parę osób od razu przyszło do mojej głowy.

Szybko wstałem, a moje oczy były w obłędzie.

- Justin, co-

- Wiem, kogo muszę znaleźć.

______________________________________

Tłumaczenie: @fanficaddictx

Jak podobał Wam się rozdział?

Czekamy na Wasze komentarze (UWIELBIAMY DŁUGIE!)

Nowy rozdział we wtorek.

Do następnej! :)