Rozdział 5 - Be Good

Piosenki do rozdziału:

Crazy ForYou - Hedley

FavouriteGirl - Justin Bieber

Brooke's POV:

 - Brooke kochanie, obudź się - miękki głos zabrzmiał w moich uszach, jęknęłam i przewróciłam się na bok.

 - Nie zmuszaj mnie żebym Cię ukarał, no dalej, wstawaj kotku – powiedział Justin, a jego usta przebiegły po moim uchu.

Otworzyłam oczy, napotykając wytatuowaną szyję. Odepchnęłam jego pierś, nie chcąc żeby dotykał mnie tak wcześnie rano.

 - Próbowałem Cię obudzić od kilku godzin - powiedział Justin, ignorując moje nagłe pchnięcie - Jest już 13:30

 - Idziemy gdzieś? – spytałam, przecierając oczy.

 - Nie, ale ja tak. Wyjeżdżam około 14:00 – wyjaśnił, głaszcząc moje włosy.

 - Okej...? – urwałam, nie wiedząc, dlaczego mi to mówił.

 - Więc trzymaj się z dala od kłopotów, będę o 17:00 - powiedział.

 - W porządku, pa - powiedziałam ochoczo widząc, że wychodzi.

 - Nie myśl o tym żeby uciekać kotku, psy mają na Ciebie oko 24/7, a system alarmowy jest włączony - pocałował moje czoło, zanim mnie uścisnął.

 - Teraz chodź na dół, zrobię Ci coś do jedzenia - przytaknęłam chętnie, a on chwycił moją dłoń, podnosząc mnie z łóżka.

 - Co byś chciała księżniczko? – spytał, okrążając ladę i stając naprzeciwko kuchenki.

 - Wolność – odpowiedziałam, zwężając w jego kierunku oczy.

 - Hmmm, wybacz, nie mogę tego zrobić - uśmiechnął się głupawo, biorąc składniki ze spiżarni i lodówki.

 - Co powiesz na naleśniki kochanie?

Wzruszyłam ramionami, nie bardzo się interesując. Tak naprawdę mnie i moją mamę łączyła silna więź z naleśnikami.

 - Dobrze, pomożesz mi? - Zmarszczyłam nos

 - Nie.

 - Wielka szkoda – wymamrotał, patrząc mi w oczy - Bo kto wie co tam dodam. Może jakiś czujnik do śledzenia albo jeszcze lepiej, jakieś tabletki, które sprawią, że mnie pokochasz.

 - Dobra, pomogę! – krzyknęłam, wstając z krzesła.

 - Naiwniak – szepnął, przypominając mi, jak powiedziałam do niego to samo.

Wyciągnęłam jajka i mleko, a następnie wymieszałam składniki razem. Ręce Justina owinęły się wokół mojej talii, a on oparł głowę na moim ramieniu, obracając ją, więc teraz jego usta wylądowały wprost pod moim uchem.

 - Te składniki są tak mokre, jak mam zamiar uczynić Ciebie – warknął, zatapiając swoje zęby tuż poniżej mojego ucha i robiąc kółka swoim językiem.

 - P-przestań -  jęknęłam słabo. Justin zignorował moją prośbę i kontynuował ofensywę na moją szyję.

W końcu odsunął się, ale pochylił i pocałował moje usta. Byłam zszokowana i próbowałam go odsunąć, ale zablokował moje biodra. Nie oddałam pocałunku, przez co zaczął się irytować.

 - Pocałuj mnie – wyszeptał, kładąc większy nacisk podczas całowania mnie. Niepewnie oddałam pocałunek, a on wziął moje ramiona i położył je na swoim karku.

Odsunął się i oparł swoje czoło o moje, uśmiechając się prawdziwym, szczerym uśmiechem.

 - Pocałuj mnie jeszcze raz – zażądał i przycisnął swoje biodra do moich.

 - N-nie, nie mogę.

 - Zrób to – nakazał, chwytając z powrotem tył moich ud - Teraz podskocz.

Nie podskoczyłam od razu, więc wcisnął swoje palce głębiej w moją skórę i podciągnął owijając moje nogi wokół jego talii.

 - Pocałuj mnie - powiedział ponownie, ocierając swój nos o mój.

Pochyliłam się lekko przyciskając swoje wargi do jego, co z radością pogłębił.

W końcu odsunął się i wróciliśmy do przygotowywania naleśników w ciszy. Wymieszaliśmy suche i mokre składniki razem, a ja wylałam je na patelnię tworząc małe kółka.

 - Wiem, że uwielbiasz naleśniki kotku, nawet nie próbuj mnie oszukać - powiedział Justin, zaskakując mnie. Skąd mógł to wiedzieć?

 - S-skąd wiesz?

 - Wiem o tobie wszystko, dziecino.

Przełknęłam z trudem ślinę. Justin postradał zmysły. Naleśniki były gotowe, więc chwyciłam szpatułkę i podniosłam je z gorącego rondla, umieszczając na dużym talerzu.

 - Smacznego - Justin uśmiechnął się, zanim zaczął jeść swoje naleśniki.

Zmarszczyłam nos w obrzydzeniu. Jaki idiota je naleśniki bez syropu?

 - Nie chcesz syropu? - zapytałam, machając nim przed jego twarzą.

 - To gówno jest dla dzieci – prychnął, biorąc kolejny kęs naleśnika.

 - Ale... ty jesteś dzieckiem

Justin nagle opuścił swój widelec i nóż na talerz. Jego ręce zacisnęły się w pięści, a oczy nie patrzyły na mnie.

 - Nie, nie jestem - powiedział surowo, zanim wrócił do talerza z jedzeniem i zabrał swoje sztućce z powrotem.

 - Nadal robię niektóre rzeczy dla dzieci. Tylko dlatego, że mam 18 lat nie znaczy, że nie uważam za coś fajnego pójście do Disneylandu. Pozwól swojemu wewnętrznemu dziecku się uwolnić - poczułam, że muszę mu to powiedzieć. Może jeśliby przyjął swoje wewnętrzne dziecko, byłby bardziej zabawny i mniej spięty.

 - Chciałabyś iść do Disneylandu? – spytał, wreszcie na mnie patrząc.

 - Myślę, że to byłaby dobra wycieczka dla ciebie - wzruszyłam ramionami, wylewając syrop na naleśniki.

 - Daj mi to - powiedział pokazując na syrop.

 - Nie, nie wzięłam jeszcze wystarczająco – zaargumentowałam, umieszczając swoje ręce na butelce.

 - Daj mi to! - uśmiechnął się, sięgając do mnie.

 - Nie! - odwzajemniłam uśmiech i otworzyłam nakrętkę, żeby wylać jeszcze trochę.

Wyrwał mi butelkę i wylał całość na swój talerz, zanim wziął wielki kęs naleśnika.

 - Ile razy lepsze?

 - Milion razy lepsze - wymamrotał przez usta pełne jedzenia.

Spojrzał w dół na swój telefon zanim wstał i włożył talerz do zlewu.

 - Okej, wychodzę. Możesz zacząć planować, co chcesz zwiedzić w Disneylandzie - Justin powiedział do mnie powodując, że uniosłam brwi.

 - Naprawdę jedziemy? - spytałam.

Skinął głową i uśmiechnął się głupawo

- Chcesz jechać, prawda?

 - Byłoby fajnie.

 - Dobrze, idę do pracy - uśmiechnął się, zanim podszedł do mnie i pocałował moje usta - Będę niedługo.

Podszedł do drzwi i wpisał jakiś kod, zanim zaczął wychodzić.

 - Justin poczekaj!

Odwrócił się i skinął na mnie głową, abym kontynuowała.

 - Jak-jak mają na imię psy? - uśmiechnął się, po czym zagwizdał i cztery psy przybiegły.

 - Ten - wskazał na największego Owczarka Niemieckiego. - to Delgato. Najbardziej czarny Rottweiler to Chain, a ten drugi to Killer. Ostatni mały Owczarek wabi się Tank - powiedział szybko poklepując ich głowy.

 - Najbardziej lubię Delgato, nie jest tak... - urwałam nie mogąc znaleźć słowa.

 - Brutalny? - zasugerował pochylając się nad Delgato i drapiąc go po uchu.

 - Tak, jest sympatyczny.

 - Nie wybierałem jego imienia, był bezpański. Wreszcie ma przywieszkę i reaguje na swoje imię, ale na pewno jest świetnym tropicielem - powiedział zanim podszedł do mnie i pocałował w czubek głowy.

 - Bądź grzeczna - powiedział przed wyjściem.
_____________________________
Tłumaczenie: @ja_aka_ja
Czekamy na Wasze komentarze! 
Rozdział trochę o niczym, ale w następnym za to będzie się dużo działo!
We wtorki nowe rozdziały.
Obserwujcie nas na twitterze @ClaimedPl
Tłumaczenie Claimed na wattpadzie.
Do następnej!